اثر جهش های ژنتیکی در سرطان کلیه و لیومیوماتوز ارثی

به گزارش روابط پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، محققان مرکز جامع سرطان UCLA Jonsson جهش های ژنتیکی ای را تایید کرده اند که بیماران را مستعد ابتلا به یک سندرم ارثی نادر می کنند که خطر ابتلا به سرطان کلیه را افزایش می دهد.

این یافته ها که در Cancer Discovery منتشر شده است، همچنین می تواند به توسعه یک استراتژی درمانی جدید برای این بیماری، معروف به لیومیوماتوز ارثی و سرطان سلول کلیه (HLRCC) کمک کند. افرادی که HLRCC در آنها تشخیص داده می شود در معرض افزایش خطر ابتلا به تومورهای عضله صاف در پوست و رحم و همچنین نوع خاصی از سرطان کلیه تهاجمی شبیه کارسینوم سلول پاپیلری نوع II هستند.

محققان فعالیت 74 نوع ژن فومارات هیدراتاز را بررسی کردند. این ژن در یک مسیر متابولیک کلیدی به نام چرخه کربس کار می کند و این سندرم زمانی رخ می دهد که بیماران یک نسخه بد از ژن را به ارث ببرند. مشابه سایر سندرم های سرطانی، سلول ها زمانی مستعد ابتلا به سرطان هستند که به نسخه سالم باقی مانده آسیب وارد شود که در نهایت منجر به سرطان کلیه شود.

دکتر هدر کریستوفک، مدیر تحقیقات پایه و ترجمه در مرکز جامع سرطان UCLA Jonsson و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: درک انواع ژنتیکی برای یادگیری در مورد بیماری ها بسیار مهم است، زیرا آنها بینش هایی را در مورد اساس ژنتیکی صفات و بیماری ها به ما می دهند. با کشف اینکه کدام گونه های ژنتیکی خطر ابتلا به شرایط را افزایش می دهند، احتمالاً می توانیم با مداخله یا نظارت پزشکی از بروز آنها برای کاهش خطر تظاهرات بیماری و یا به حداقل رساندن آسیب احتمالی جلوگیری کنیم.

محققان خطوط سلولی ایجاد کردند که گونه های مختلف ژن فومارات هیدراتاز را با درجات مختلف فعالیت بیان می کردند. این رده های سلولی دارای سطوح متفاوتی از فومارات بودند که عامل اصلی در شروع سرطان است. آنها سپس سطوح فومارات را اندازه گیری کردند و تأثیر آن را بر چگونگی پردازش انرژی و مواد مغذی توسط سلول ها بررسی کردند.

آنها کشف کردند که وقتی فومارات به دلیل کمبود فومارات هیدراتاز انباشته می شود، بسیاری از فرآیندهای ضروری برای رشد سلول را مختل می کند. در نتیجه، این سلول ها به مسیرهای کلیدی دیگر از جمله مسیر نجات پورین وابسته می شوند که به تولید بلوک های ساختمانی برای تکثیر DNA کمک می کند.

دکتر بلیک وایلد، اولین نویسنده و همکار فوق دکترای این مطالعه در آزمایشگاه کریستوفک، گفت: یکی از راه های جلوگیری از رشد تومور، هدف قرار دادن بالقوه این مسیر است. ما دریافتیم که این تومورها به این مسیر جایگزین متکی هستند که از مواد مغذی محیط برای سنتز نوکلئوتیدها استفاده می کند. تولید نوکلئوتید برای تکثیر و حفظ رشد سلول های تومور ضروری است.

وایلد خاطرنشان کرد خوشبختانه داروهای تأیید شده ای وجود دارد که برای هدف قرار دادن مسیر نجات پورین در کلینیک برای درمان افراد مبتلا به اختلالات خودایمنی و همچنین سایر سرطان هایی که از این مسیر استفاده می کنند استفاده می شود.

یکی از داروها 6-mercaptopurine نامیده می شود و تیم دریافت که وقتی هم در کشت سلولی و هم در موش آزمایش شد، این نوع سرطان کلیه به شدت به دارو حساس بود و باعث کاهش سطح نوکلئوتیدها و کاهش رشد تومور شد.