به سوی درمان های جدید سرطان پوست

به گزارش روابط عمومی پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه کپنهاگ با استفاده از پوست مصنوعی انسان موفق به جلوگیری از رشد تهاجمی یک مدل سرطان پوست شده است.

این مطالعه در Science Signaling منتشر شده است و به این می پردازد که وقتی یک سلول به سلول سرطانی تبدیل می شود واقعا چه اتفاقی می افتد.

پوست مصنوعی راه را به سوی درمان های جدید سرطان پوست باز می کند

محققان در این مطالعه یکی از مسیرهای سیگنال دهی سلول ها که با نام «مسیر فاکتور رشد تغییردهنده بتا» شناخته می شود را بررسی کردند. این مسیر نقش مهمی در ارتباط سلول با محیط اطراف خود دارد و به عنوان مثال رشد سلولی و تقسیم سلولی را کنترل می کند.

پروفسور «تیم لید هانس واندال» از دانشکده پزشکی سلولی و مولکولی دانشگاه کپنهاگ اظهار کرد که اگر این مکانیسم ها آسیب ببینند، سلول ممکن است به یک سلول سرطانی تبدیل شود و به بافت اطراف حمله کند. در شرایط عادی، سلول های پوست شما فقط شروع به حمله به هیپودرم و ایجاد خرابی نمی کنند. در عوض، آنها لایه جدیدی از پوست تولید خواهند کرد. اما وقتی سلول های سرطانی ظاهر می شوند، سلول ها دیگر به مرزهای بین لایه های پوست توجهی نمی کنند و شروع به حمله به یکدیگر می کنند. این امر «رشد تهاجمی» نامیده می شود.

در این مطالعه هانس واندال و همکارانش «مسیر فاکتور رشد تغییر دهنده بتا» را مطالعه کرده و روش هایی را برای جلوگیری از رشد تهاجمی و در نتیجه مهار رشد تهاجمی در سرطان پوست به کار گرفته اند.

هانس واندال گفت: ما در حال حاضر داروهای مختلفی داریم که می توانند این مسیرهای سیگنالینگ را مسدود کنند و ممکن است در آزمایشات استفاده شوند. ما برخی از آنها را در این مطالعه استفاده کرده ایم.

برخی از این داروها قبلاً بر روی انسان آزمایش شده اند و برخی در حال آزمایش در ارتباط با انواع دیگر سرطان هستند. آنها همچنین می توانند به طور خاص روی سرطان پوست آزمایش شوند. پوست مصنوعی نزدیک ترین چیزی است که ما به پوست واقعی انسان داریم.

پوست مصنوعی استفاده شده توسط محققان در مطالعه جدید از سلول های مصنوعی و دستکاری شده ژنتیکی پوست انسان تشکیل شده است. سلول های پوست بر روی بافت زیر جلدی ساخته شده از کلاژن تولید می شوند. این باعث می شود که سلول ها به صورت لایه ای و درست مانند پوست واقعی انسان رشد کنند.

برخلاف مدل های موش، پوست مصنوعی به محققان اجازه می دهد تا تغییرات ژنتیکی مصنوعی را نسبتاً سریع معرفی کنند، که این امر بینشی در مورد سیستم هایی که از رشد و نوسازی پوست پشتیبانی می کنند، ارائه می دهد. به این ترتیب آن ها همچنین قادر به تکثیر و پیروی از پیشرفت سایر اختلالات پوستی (نه فقط سرطان پوست) هستند.

محققان در ادامه اظهار کردند: با استفاده از پوست مصنوعی انسان، از یک مانع بالقوه مشکل ساز یعنی انتقال نتایج آزمایش ها از روی مدل های موش به بافت انسان عبور می کنیم. پیش از این، ما در بیشتر مطالعات از این نوع از مدل های موش استفاده می کردیم. در عوض، اکنون می توانیم نتیجه بگیریم که این مواد احتمالاً مضر نیستند و می توانند در عمل کار کنند، زیرا پوست مصنوعی به این معنی است که ما به واقعیت نزدیک تر هستیم.

هانس واندال خاطرنشان کرد: با این حال، پوست مصنوعی به محققان اجازه آزمایش اثر دارو بر روی کل ارگانیسم را نمی دهد. مدل های پوستی مانند آنچه در اینجا استفاده می شود، از اواسط دهه ۱۹۸۰ توسط شرکت های لوازم آرایشی استفاده شده است. ما می توانیم تأثیر آن را با تمرکز بر روی اندام - پوست - مطالعه کنیم و سپس در حالی که به دنبال این هستیم که مشخص کنیم آیا آن ها به ساختار پوست و سلول های سالم پوست آسیب می رسانند یا خیر، نحوه عملکرد مولکول ها را بررسی کنیم.