تأثیر دیس بیوز میکروبیوم روده بر بیماری دیابت نوع 2

به گزارش روابط پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، در مطالعه ای که اخیراً در مجله Nutrients منتشر شده است، محققان یک بررسی سیستماتیک از آزمایش های بالینی انسانی انجام دادند که تجویز پروبیوتیک های خوراکی را برای بهبود میکرو فلور روده و مدیریت دیابت نوع 2 مورد بررسی قرار داد.

دیابت نوع 2 به سرعت در حال تبدیل شدن به یک نگرانی عمده بهداشت جهانی است. این یک اختلال متابولیک است که در آن بدن یا به انسولین پاسخ نمی دهد یا انسولین کافی تولید نمی کند. پاسخ ناکافی به انسولین منجر به افزایش سطح گلوکز خون می شود و هیپرگلیسمی طولانی مدت در نهایت بر سایر اندام ها از جمله سیستم گردش خون و عصبی تأثیر می گذارد.ایجاد و پیشرفت دیابت نوع 2 به ترکیبی از عوامل متابولیک، ژنتیکی و محیطی نسبت داده می شود. با این حال، علیرغم استعداد ژنتیکی برای ابتلا به دیابت نوع 2، عوامل خطر مختلف قابل تغییر مانند عادات غذایی و سبک زندگی می توانند به مدیریت این بیماری کمک کنند.

شواهد رو به رشد نشان می دهد که میکروبیوم روده نقش مهمی در سلامت و بیماری ها ایفا می کند و دیس بیوز در میکروبیوم روده با پیشرفت طیف وسیعی از بیماری ها مرتبط است که بر سیستم های اندام متعدد تأثیر می گذارند. دیس بیوز میکروبیوم روده نیز در علت دیابت نوع 2 دخیل است، با عدم تعادل در فراوانی و تنوع میکرو فلور روده که بر تنظیم قند خون میزبان تأثیر می گذارد. استفاده از پری بیوتیک ها و پروبیوتیک ها برای تعدیل میکروبیوم روده نیز به طور گسترده در زمینه مدیریت بیماری مورد بررسی قرار گرفته است.

در مطالعه حاضر، محققان کارآزمایی های بالینی را بررسی کردند که اثربخشی پروبیوتیک های خوراکی را در مدیریت دیابت نوع 2 بررسی کردند و ترکیب گونه ای پروبیوتیک ها و همچنین مداخلات شامل ترکیبی از پروبیوتیک ها را مورد بحث قرار دادند.

میکروبیوم روده در فرآیندهای فیزیولوژیکی حیاتی مانند ایمنی و جذب مواد مغذی نقش دارد. علاوه بر این، مطالعات روی مدل های پستانداران غیر انسانی به وضوح نشان داده اند که اختلالات متابولیک و میکروبیوم روده به شدت به هم مرتبط هستند.با این حال، شواهد مربوط به این ارتباط از مطالعات انسانی همچنان بحث برانگیز است. بنابراین، فقط کارآزمایی های بالینی انسانی کامل شده در بررسی گنجانده شد و آن هایی که بر روی مدل های حیوانی و بررسی ها و متاآنالیزها انجام شد، حذف شدند.

مطالعات وارد شده در این بررسی به جنبه های متعدد دیابت نوع 2، مانند پروفایل لیپید، متابولیسم گلیسمی، عوامل قلبی عروقی، تجزیه و تحلیل مدفوع و التهاب پرداخته است. فقط آن دسته از مطالعاتی که شرکت کنندگانی با دیابت نوع 2 تایید شده داشتند، در مطالعه گنجانده شدند و آن هایی که شامل بیماران پیش دیابتی بودند یا انجام آنالیزهای بیمارانی که همزمان دو بیماری داشتند، حذف شدند. علاوه بر این، مطالعاتی که شامل پروبیوتیک های غیر خوراکی یا با شرکت کنندگان زیر 18 سال بود نیز حذف شدند.

ویژگی های مطالعه مانند نوع کارآزمایی بالینی، سن جمعیت مورد مطالعه و تعداد شرکت کنندگان جمع آوری شد. علاوه بر این، ویژگی های مداخله پروبیوتیک، مانند میانگین واحدهای تشکیل دهنده کلنی تجویز شده در روز، مدت زمان تجویز، تعداد دفعات مصرف در روز، ترکیب پروبیوتیک، تعداد سویه های موجود در پروبیوتیک ها، شناسایی سطح جنس میکروب گونه های موجود در پروبیوتیک، و دارونماهای مورد استفاده در این مطالعه نیز به دست آمدند.

پس از تجویز پروبیوتیک های خوراکی، یافته های وی نشان داد که حدود 64 درصد از مطالعات وارد شده در مرور، بهبود حداقل یکی از پارامترهای مربوط به سطوح گلیسمی را گزارش کردند، در حالی که 45 درصد از مطالعات بهبود حداقل یکی از پارامترهای مربوط به سطح لیپید را نشان دادند؛ با این حال، هیچ یک از مطالعات هیچ بهبود یکنواختی را در تمام پارامترهای مربوط به سطوح لیپید و گلیسمی یا فشار خون نشان نداد.

نویسندگان بر این باورند که تغییرات گسترده در ترکیب پروبیوتیک های تجویز شده، و همچنین در دوز و مدت مداخلات پروبیوتیک ها، می تواند یافته های متناقض در مطالعات را توضیح دهد. با این حال، تجویز همزمان مداخلات پروبیوتیک خوراکی همراه با درمان متفورمین به طور قابل توجهی کنترل قند خون را در بیماران دیابتی نوع 2 بهبود می بخشد.

یافته های مربوط به اثرات کلی مداخلات پروبیوتیک بر التهاب قطعی نبود، اگرچه چند مطالعه بهبود فشار خون سیستولیک را در ارتباط با مداخلات پروبیوتیک گزارش کردند.

نتیجه گیری:

به طور کلی، یافته ها نشان داد که انجام مداخلات پروبیوتیک برای بهبود میکروبیوتای روده در بیماران دیابتی نوع 2 با هیچ واکنش نامطلوبی همراه نیست. در بیمارانی که تحت درمان با متفورمین قرار می گیرند، به طور قابل توجهی کنترل قند خون را بهبود می بخشد. آزمایش ها و مطالعات بالینی اضافی برای درک عوامل خاص، مانند تأثیر سویه های میکروبی مختلف و دوز مطلوب مداخلات پروبیوتیک برای بهبود نتایج در بیماران دیابتی نوع 2 مورد نیاز است.