تاثیر بوی بدن انسان در جلب پشه ها

به گزارش روابط پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، محققان با استفاده از یک میدان آزمایشی در فضای باز به اندازه پیست یخی در زامبیا دریافتند که بوی بدن انسان برای رفتار میزبان پشه در فواصل طولانی بسیار مهم است. این تیم همچنین اجزای خاصی از بوی بدن را شناسایی کردند که ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از افراد برای پشه ها جذاب تر از دیگران هستند. این کار در 19 می در مجله Current Biology منتشر شده است.

برای آزمایش اینکه پشه مالاریا آفریقایی Anopheles gambiae چگونه میزبان انسان را در مقیاس فضایی بزرگ و واقعی تر انتخاب می کند، محققان موسسه تحقیقات مالاریا دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز بلومبرگ و Macha Research Trust با یکدیگر همکاری کردند تا یک میدان آزمایشی به مساحت 1000 متر مکعب در Choma ( ناحیه ای در زامبیا ) بسازند.

دیگو گیرالدو، عصب شناس، دانشمند فوق دکتری در دانشکده بهداشت عمومی جان هاپکینز بلومبرگ، یکی از اولین نویسندگان این مطالعه، می گوید: این بزرگترین سیستم برای ارزیابی ترجیح بویایی برای هر پشه در جهان است.

میدان آزمایش حاوی حلقه ای از سکوهای فرود با فاصله مساوی بود که تا دمای پوست انسان (35 درجه سانتیگراد) گرم می شد. هر شب، محققان 200 پشه گرسنه را به عرصه آزمایش رها کردند و فعالیت آنها را با استفاده از دوربین های حرکتی مادون قرمز زیر نظر گرفتند. به طور خاص، آنها توجه داشتند که پشه ها چند بار روی هر یک از سکوهای فرود فرود می آیند (که نشانه خوبی از آمادگی آنها برای نیش زدن است).

ابتدا، تیم اهمیت نسبی گرما، CO2 و بوی بدن انسان را برای جذب پشه ها مقایسه کرد. آنها دریافتند که پشه ها جذب سکوهای فرود گرم نمی شوند، مگر اینکه با CO2 طعمه شده باشند، اما بوی بدن انسان طعمه ای جذاب تر از CO2 به تنهایی است.

سپس، تیم انتخاب پشه ها را آزمایش کردند. برای انجام این کار، شش نفر را در چادرهای تک نفره در اطراف سالن در طول شش شب متوالی می خوابیدند، و از کانال های تهویه مطبوع تغییر کاربری داده شده برای انتقال هوای هر چادر - حاوی عطر ساکنان خواب شان - روی پدهای فرود گرم شده استفاده کردند. محققان علاوه بر ثبت ترجیحات پشه ها، نمونه های هوای شبانه را از چادرها جمع آوری کردند تا اجزای بوی بدن در هوا را مشخص و مقایسه کنند.

نویسنده ارشد و زیست شناس ناقل، استادیار دانشکده بهداشت عمومی جان هاپکینز بلومبرگ و موسسه تحقیقات مالاریا جانز هاپکینز می گوید: این پشه ها معمولاً انسان ها را در ساعات قبل و بعد از نیمه شب شکار می کنند. آنها مسیرهای بویایی و جریان های همرفتی ناشی از انسان را دنبال می کنند، و معمولاً بین ساعت 10 شب تا 2 بامداد وارد خانه می شوند و نیش می زنند.

آنها دریافتند که شب به شب، برخی از افراد برای پشه ها جذاب تر از دیگران هستند و یکی از داوطلبان که ترکیب بوی متفاوتی با بقیه داشت، پیوسته پشه های بسیار کمی را جذب می کرد.

این تیم 40 ماده شیمیایی را شناسایی کردند که توسط همه انسان ها منتشر می شدند، البته با سرعت های متفاوت. استفانی رنکین-ترنر، شیمیدان تحلیلی، عضو فوق دکتری در دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز بلومبرگ، نویسنده اول این مطالعه، می گوید: احتمالاً این یک ترکیب نسبت خاص است که آنها دنبال می کنند. ما هنوز دقیقاً نمی دانیم که چه جنبه ای از ترشحات پوست، متابولیت های میکروبی یا انتشار تنفسی واقعاً باعث این امر می شود، اما امیدواریم بتوانیم آن را در سال های آینده کشف کنیم.

اگرچه مشخصات بوی هر فرد از شبی به شب دیگر متفاوت بود، اما محققان الگوهای پایداری پیدا کردند. افرادی که برای پشه ها جذاب تر بودند، به طور مداوم اسیدهای کربوکسیلیک بیشتری منتشر می کردند که احتمالاً توسط میکروب های پوست تولید می شود. در مقابل، فردی که کمترین جذابیت را برای پشه ها داشت، اسیدهای کربوکسیلیک کمتری منتشر می کرد اما تقریباً سه برابر مقدار اکالیپتول، ترکیبی که در بسیاری از گیاهان یافت می شود، ساطع می کرد. محققان فرض می کنند که سطوح بالای اکالیپتول ممکن است با رژیم غذایی فرد مرتبط باشد.