تاثیر تغییر ساعت بر روند بهبودی جای زخم

به گزارش روابط پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس در پژوهش تازه خود اظهار کردند، داروهایی که ساعت شبانه روزی را تغییر می دهند، ممکن است به بهبودی بهتر جای زخم کمک کنند.
زخم ها اغلب پس از بهبودی، یک اِسکار (جای زخم) بر جای می گذارد؛ اما نقش خود اسکار در بهبود اغلب دست کم گرفته می شود.
اِسکار، جای زخمی است که به خوبی بهبود نمی یابد و می تواند دردناک یا ناراحت کننده باشد یا بر دامنه حرکت قسمت آسیب دیده بدن تأثیر بگذارد. حتی ممکن است نیاز به درمان جراحی بیشتری داشته باشد. اکنون، دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس دریافته اند که ترکیباتی که ساعت شبانه روزی را مورد هدف قرار می دهند و بر سنتز کلاژن (پروتئینی که برای ترمیم پوست مهم است) تأثیر می گذارند، می توانند بهبود اسکار را بهبود بخشند.
دکترآکیشیگه هوکوگو (Akishige Hokugo) نویسنده این پژوهش گفت: هدف ما یافتن ترکیباتی بود که می توانند سرعت بهبود زخم های پوستی را افزایش دهند و در عین حال شکل گیری اسکارهای هایپرتروفیک (hypertrophic scars) را کاهش دهند. اسکارها می توانند به عنوان یادآوری دائمی حادثه اولیه، منجر به پریشانی عاطفی در فرد شوند.

بهبود طبیعی زخم شامل سه مرحله است: مرحله التهابی، مرحله تکثیر و مرحله بلوغ. در طول دو مورد اول، انواع مختلفی از سلول ها به سمت زخم مهاجرت می کنند. ابتدا سلول هایی که از عفونت محافظت می کنند و سپس سلول هایی که التهاب را کاهش می دهند و به بازسازی پوست کمک می کنند. در مرحله بعدی، سلول ها برای پر کردن مجدد زخم مهاجرت می کنند و کلاژن برای ایجاد ساختار تولید می شود؛ اما رسوب بیش از حد کلاژن منجر به زخم هایی می شود که ضخیم تر، برجسته تر و انعطاف پذیرتر از پوست اطراف هستند.
هدف دانشمندان، تغییر بیان یک ژن خاص به نام دامنه ۲ عصبی PAS (Npas2) بود Npas2 یک ژن اصلی شبانه روزی است، به این معنی که به تنظیم ریتم طبیعی بدن کمک می کند. زخم هایی که در نقاط مختلف چرخه شبانه روزی یافت می شوند، با سرعت های متفاوتی بهبود می یابند که تصور می شود در بهبودی و تنظیم ریتم طبیعی بدن دخیل باشند.

اگر انواع سلول های مناسب در زمان مناسب به زخم نرسند، بهبودی به خطر می افتد. به گفته پژوهشگران، موش هایی که از نظر ژنتیکی اصلاح شده اند تا ژن Npas2 خود را نشان ندهد، با افزایش مهاجرت سلولی و رسوب کلاژن خیلی کمتر، سریع تر بهبود می یابند.

هوکوگو گفت: آزمایش های قبلی انجام شده در این زمینه نشان داده اند که موش های اصلاح شده دارای Npas2 می توانند کاهش قابل توجهی در زمان بهبود زخم ایجاد کنند.دانشمندان پنج ترکیبی را انتخاب کردند که قبلاً توسط سازمان غذا و داروی (FDA) ایالات متحده تأیید شده بود و اعتقاد بر این بود که Npas2 را تحت تأثیر قرار می دهند. پژوهشگران این موضوع را مورد آزمایش قرار دادند که آیا می توانند Npas2 را تعدیل کنند تا از رسوب کلاژن اضافی جلوگیری کند و بهبود زخم را تسریع کند یا خیر.

این ترکیبات Dwn1،Dwn2،Dwn3، Dwn4 و Dwn5 نام گذاری شدند و هر ترکیب با استفاده از فیبروبلاست های موش غربال گری شد تا نشان دهد که بیان Npas2 را قبل از اعمال بر روی نمونه های فیبروبلاست های پوستی انسان بالغ خراشیده شده سرکوب می کنند. هر تکرار متفاوت از آزمایش در طول ۱۴ روز انجام شد تا بر رشد کلاژن نظارت شود.
اگرچه سه ترکیب آخر هیچ اثر آشکاری بر سنتز کلاژن نداشتند، اما Dwn1 و Dwn2 با موفقیت هم مهاجرت سلولی و هم سنتز کلاژن را بدون آسیب رساندن به فیبروبلاست ها تعدیل کردند و سرعت مهاجرت سلولی را بهبود بخشید و سنتز کلاژن اضافی را به حداقل رساند.

نویسندگان این پژوهش تأکید کردند که پژوهش های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است تا توضیح دهد که چگونه این ترکیبات برای تسریع بهبودی کار می کنند. پژوهشگران باید آزمایش کنند که آیا در بیماران نیز این ترکیبات کار می کنند و سپس دوزهای مناسب را تعیین کنند. اما اگر بتوان نتایج را برای توسعه داروها اعمال کرد، بهبودی روند جای زخم بهتر خواهد شد.
هوکوگو گفت: ما امیدواریم که این پژوهش به عنوان پایه ای برای تحقیقات آینده در مورد اینکه چگونه بیان کلاژن ممکن است بر زخم های پوستی تاثیر بگذارد و بر کارایی فرآیندهای بهبود زخم در بیماران پس از عمل تاثیر بگذارد، باشد.
یافته های این پژوهش در مجله Frontiers in Medicine منتشر شده است.