تفاوت زخم معده با رفلاکس معده

به گزارش روابط پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، زخم معده و رفلاکس اسید دو بیماری شایع در دستگاه گوارش هستند. برخی افراد به اشتباه این دو اصطلاح را اشتباه می گیرند زیرا افزایش اسیدیته عامل مسئول هر دو است.

زخم معده:

زخم معده می تواند در قسمت تحتانی مری، معده، دوازدهه، ژژنوم و به ندرت در ایلئوم ( ژِژنوم و ایلِئوم دو قسمت انتهایی روده ی باریک هستند ) مجاور دیورتیکول میکل رخ دهد. زخم ها می توانند حاد یا مزمن باشند.

زخم معده می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود که به طور کلی به دلیل ترشح بیش از حد اسید، کاهش مقاومت مخاطی به اسید و عفونت هلیکوباکتر پیلوری طبقه بندی می شوند.

بیماری زخم پپتیک مزمن است و با بهبودی و عود، که با بهبود و فعال شدن مجدد زخم می باشد،همراه است. بیمار از نظر بالینی با دردهای مکرر شکمی در ارتباط با مواد غذایی به خصوص در ناحیه اپی گاستر( ناحیه مرکزی شکم است که در زیر جناغ و بالای ناف قرار دارد)، بروز اپیزودیک مراجعه می کند. استفراغ ممکن است یک ویژگی مرتبط باشد.

عوارض زخم معده شامل خونریزی، سوراخ شدن، انسداد پیلور و نفوذ است. آندوسکوپی و بیوپسی به تایید تشخیص کمک می کند. هدف مدیریت عمدتاً تسکین علائم، القای بهبودی و پیشگیری از عود است.

رفلاکس اسید:

رفلاکس اسید به دلایل مختلفی رخ می دهد. کاهش تون اسفنکتر تحتانی مری، فتق هیاتوس، تاخیر در پاکسازی مری، ترکیب محتویات معده، تخلیه معیوب معده، افزایش فشار داخل شکمی مانند چاقی و بارداری، عوامل غذایی و محیطی مانند الکل، چربی، شکلات، قهوه، سیگار کشیدن و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی.

از نظر بالینی بیمار مبتلا به رفلاکس اسید می تواند عمدتاً با سوختگی قلب و نارسایی تظاهر کند. آنها ممکن است به دلیل تحریک رفلاکس غدد بزاقی ترشح بزاق را افزایش دهند. افزایش وزن یکی از ویژگی آن است.

در موارد طولانی مدت، بیمار ممکن است به دلیل ایجاد تنگی خوش خیم در مری دچار دیسفاژی ( اختلال در بلع ) شود. سایر عوارض شامل ازوفاژیت ( التهاب مری )، مری بارت ( بیماری ناشی از سوزش در بافت پوشش مری (لوله غذایی) است که در آن بافت پوششی مری تغییر پیدا کرده و به بافتی مشابه بافت پوششی روده تبدیل می گردد.)، کم خونی ناشی از از دست دادن خون مزمن، ولوولوس معده ( ولولوس معده (Gastric volvulus) یک بیماری نسبتا نادر است که در آن معده در امتداد محور بلند یا کوتاه خود حدود 180 درجه می چرخد و باعث انسداد می شود.) و آدنوکارسینوم ( آدنوکارسینوم نوعی سرطان است که اندام ها یا بافت های غدد را تحت تأثیر قرار می دهد ) در موارد پیچیده تر است. هر بیمار مبتلا به ریفلاکس اسیدی طولانی مدت، اگر در طول زندگی خود دچار دیسفاژی شود، باید قبل از تشخیص تنگی مری، از نظر آدنوکارسینوما بررسی شود.

آندوسکوپی بیماری ریفلاکس معده و مری را به پنج درجه درجه بندی می کند. درجه 0 نرمال در نظر گرفته می شود. درجه 1-4 به ترتیب شامل اپیتلیوم اریتماتوز، streaky lines، زخم های همجوار و مری بارت است.

مدیریت شامل اصلاح سبک زندگی، آنتی اسیدها، مسدود کننده های گیرنده H2 و مهارکننده های پمپ پروتون است که آخرین درمان به عنوان درمان انتخابی در نظر گرفته می شود. در صورت شکست مدیریت پزشکی، گزینه های جراحی مانند فوندوپلیکاسیون باید در نظر گرفته شود.

تفاوت بین زخم معده و رفلاکس اسید چیست؟

* زخم معده ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، سیگار کشیدن و کاهش مقاومت مخاطی است، در حالی که ریفلاکس اسید ناشی از کاهش تون اسفنکتر تحتانی مری، فتق هیاتوس، تاخیر در پاکسازی مری، تخلیه معیوب معده، چاقی، بارداری، عوامل غذایی و محیطی

* بیمار زخم معده معمولاً با درد مکرر شکم در رابطه با غذا مراجعه می کند در حالی که بیمار مبتلا به ریفلاکس اسید معمولاً با سوختگی قلب مراجعه می کند.

* عوارض زخم معده شامل خونریزی، نفوذ، سوراخ شدن و انسداد پیلور است در حالی که ریفلاکس اسید می تواند منجر به تنگی، مری بارت، کم خونی، ولوولوس معده و آدنوکارسینوم شود.