درک بیماری پارکینسون از طریق ژنتیک و درمان های جدید

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، بیماری پارکینسون یکی از بیماری های پیش رونده تخریب کننده عصبی است که افراد سال ها از آن رنج می برند. مکانیسم این بیماری با کاهش تعداد نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه (SN) همراه است در حالی که اجسام لوی هنوز وجود دارند. امروزه به خوبی شناخته شده است که علت بیماری پارکینسون عمدتاً تغییرات محیطی، حساسیت ژنتیکی و سموم است. پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون در حال حاضر به طور منطقی شناخته شده است. با این حال، هیچ درمان قطعی وجود ندارد، بنابراین تمام درمان ها عمدتاً بر کاهش یا محدود کردن علائم تمرکز دارند. مطالعات درمانی کنونی بر روی ژنتیک، جایگزینی نورون های از دست رفته، α-سینوکلئین و آپومورفین تمرکز دارند.

عناصر محیطی مختلف مانند فلزات، مونوکسید کربن، حلال ها، و مواد شیمیایی کشاورزی مانند پاراکوات شناسایی شده اند که بر اختلال نیگروستریاتال که باعث PD می شود، تأثیر می گذارند قرار گرفتن شغلی در معرض پاراکوات برای افزایش احتمال پارکینسونیسم تقریباً سه برابر افشا شده است. استفاده از روتنون، یک آفت کش آلی که معمولاً در دانه ها و ساقه های گیاهان مختلف یافت می شود، 2.5 برابر بوده است که منجر به ایجاد PD شده است. علاوه بر این، چندین مطالعه بر عوامل مستعد کننده محیطی مثل آسیب سر، اضطراب، افسردگی، استفاده از بتا بلوکرها، محصولات لبنی و آسیب مغزی تروماتیک تاکید دارند .

از دیدگاه ژنتیکی، تکثیر ژن SNCA از طریق جهش کشف شده است که منجر به PD با افزایش نفوذ با دوز ژن می شود. ژن های عامل تک وژنیک شناسایی شده برای PD شامل LRRK2، VPS35، و CHCHD2 که باعث ایجاد PD اتوزومال غالب می شوند، و PARKIN، PINK1، DJ-1، ATP13A2، FBXO7، و PLA2G6 PD اتوزومال مغلوب را ایجاد می کنند.

نقطه تشخیص پارکینسون در عصر ژنتیک

بسیاری از عوامل محیطی و ژنتیکی به عنوان عوامل خطر PD در نظر گرفته می شوند. با این حال، این عوامل از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت است. تشخیص PD با آزمایش ژنتیکی یک فرآیند پیچیده است زیرا انواع ژنتیکی را می توان تنها در 5٪ تا 10٪ از بیماران PD یافت. موارد PD مونوژنیک و ایدیوپاتیک ارثی به دلیل جهش در SNCA، LRRK2 و VPS35 ایجاد می شود. موارد ابتلا به PD زودرس (سن <40) مربوط به انواع اتوزومال مغلوب مانند PARKIN، PINK1، و DJ-1 است. در حالی که PD دیر شروع (سن > 50) با انواع اتوزومال غالب مانند LRRK2 و GBA همبستگی دارد.

به سوی درمان های تسکین دهنده و شفابخش جدید

استراتژی های اصلاح کننده ای برای رویکرد درمان آتی PD وجود دارد، یکی از آنها سلول های بنیادی مزانشیمی است که شامل نانوذرات بیولوژیکی است که می تواند به عنوان محافظت در مناطق آسیب دیده عمل کند. علاوه بر این، نقش اگزوزوم ها و mRNA به عنوان تعدیل کننده های فعال یک استراتژی درمانی ممکن برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون است.

تشخیص زودهنگام PD و تشخیص زودهنگام در مدیریت PD بسیار مهم است و ممکن است پیشرفت آن را کاهش دهد، بنابراین، امید به زندگی فرد بیمار را افزایش می دهد. این را می توان با مطالعه ساختار ژنومی و نشانگرهای زیستی اپی ژنتیک مرتبط و ترکیب آنها با روش های بالینی که در حال حاضر برای تشخیص PD استفاده می شود، به دست آورد. این می تواند به تشخیص زودهنگام و شناسایی دقیق تر همراه با درمان های محافظتی از بیماری منجر شود. بنابراین، هدف قرار دادن مکانیسم های اپی ژنتیک توسط درمان های دارویی، یک رویکرد درمانی عالی برای درمان PD به دلیل ویژگی آن ارائه می کند.

نتیجه

بیماری پارکینسون به عنوان یکی از بیماری های تخریب کننده عصبی، بیماری است که افراد را بدون توجه به سن در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. علائم بالینی می تواند هم حرکتی و هم غیرحرکتی باشد، بنابراین توجه به علائم حتی در سنین پایین ضروری است. علل بیماری از نظر عوامل موجود و جدید از جمله عوامل محیطی و ژنتیکی متفاوت است که در مقابل تغییرات هر دو عامل برای غلبه بر این بیماری باید تلاش زیادی کرد. در حال حاضر هیچ درمان مطلقی برای این بیماری وجود ندارد. در حالی که هدف گزینه های موجود کاهش یا محدود کردن بیماری است، درمان هایی وجود دارد که دانشمندان در آینده روی آنها کار می کنند، مانند جایگزینی نورون های از دست رفته، α-سینوکلئین و آپومورفین. کارآزمایی های بالینی بیشتری باید برای اندازه گیری اثربخشی روش های درمانی دیگر مانند مدولاسیون اپی ژنتیک، مهار LRRK2 و تجویز داخل وریدی N-Acetylcysteine ​​به عنوان استراتژی های درمانی امیدوارکننده انجام شود.