ردپای اپی ژنتیک برای چاقی

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، یک مطالعه دانشگاه ایالتی واشنگتن نشان می دهد که استعداد افزایش وزن ممکن است در فرآیندهای مولکولی سلول های انسانی موجود باشد. مطالعه اثبات مفهومی با مجموعه ای از 22 دوقلو نشان داد که یک علامت اپی ژنتیک در سلول های باکال یا گونه تنها برای دوقلوهایی ظاهر می شود که در مقایسه با خواهر و برادر لاغرترشان چاق بودند. به گفته محققان، با تحقیقات بیشتر، یافته ها می تواند منجر به آزمایش ساده سواب گونه برای نشانگر زیستی چاقی شود و روش های پیشگیری اولیه را برای شرایطی که 50 درصد از بزرگسالان آمریکایی را تحت تأثیر قرار می دهد، فعال کند. مایکل اسکینر، پروفسور زیست شناسی WSU معتقد است که چاقی پیچیده تر از مصرف ساده غذا است. استعداد ابتلا به این بیماری و نشانگرهای مولکولی در حال تغییر برای آن وجود دارد.

این مطالعه بر روی دوقلوها متمرکز شد تا به حذف نقش ژنتیک کمک کند و در عوض بر روی اپی ژنتیک تمرکز کرد، فرآیندهای مولکولی که از DNA جدا هستند اما بر نحوه بیان ژن ها تأثیر می گذارند. این واقعیت که امضای اپی ژنتیک در سلول های گونه به جای سلول های چربی یافت شد، همچنین نشان می دهد که امضای چاقی احتمالاً در سراسر سیستم انسان یافت می شود. ماهیت سیستمیک امضا همچنین نشان می دهد که ممکن است چیزی در اوایل زندگی یک دوقلو اتفاق افتاده باشد که باعث ایجاد حساسیت به چاقی شده است. همچنین ممکن است یکی از دوقلوها به ارث برده باشد و دیگری نه.

تیم تحقیقاتی سلول های سواب گونه ارائه شده توسط دوقلوها را تجزیه و تحلیل کردند. در سلول های خواهر و برادر دوقلو که چاق بودند، تغییرات اپی ژنتیکی مشابهی در مناطق متیلاسیون DNA یافتند، مناطقی که گروه های مولکولی ساخته شده از متان به DNA متصل می شوند و بیان ژن را تنظیم می کنند یا ژن ها را روشن یا خاموش می کنند. نتیجه این مطالعه می تواند افراد را در مراحل اولیه زندگی قبل از چاق شدن شناسایی کند، بنابراین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است به ایجاد مداخلاتی مانند تغییر سبک زندگی، دارو یا هر دو کمک کنند. نوعی اقدام پیشگیرانه داشته باشیم. امید است که در نتیجه این مطالعه، از یک بیماری پیشگیری شود، سپس بعد از ابتلا به آن اقدام به درمان داشته باشید.