رویکردهای درمانی برای بیماری خودایمنی SLE

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی که به طور معمول از بدن در برابر میکروب های مهاجم محافظت می کند، علیه سلول های خود بدن می چرخد. این حمله خودایمنی می تواند بر هر عضوی تأثیر بگذارد و بیماران معمولاً دچار بثورات پوستی، التهاب مفاصل، لخته شدن خون، نارسایی کلیه، بیماری قلبی، خستگی و مشکلات روانی می شوند. تا به امروز، هیچ درمانی برای SLE وجود ندارد و بیماران با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی با عوارض جانبی قابل توجه درمان می شوند.

گروهی از محققان به سرپرستی Min Ae Lee-Kirsch از گروه اطفال، دانشکده پزشکی، دانشگاه صنعتی TUD Dresden (آلمان)، چهار بیمار از دو خانواده را مورد مطالعه قرار دادند که در سال های اول زندگی علائم SLE را نشان دادند. از آنجایی که وقوع خانوادگی SLE در کودکان خردسال بسیار غیرمعمول است، تیم تحقیقاتی به دنبال یک علت ژنتیکی اولیه بودند و یک جهش در ژن UNC93B1 در همه اعضای خانواده مبتلا پیدا کردند. UNC93B1 یک پروتئین ساختاری غشایی است که برای بلوغ و قاچاق گروهی از گیرنده ها که نقش مهمی در دفاع در برابر عفونت های ویروسی دارند، لازم است. این گیرنده ها جزء اسید نوکلئیک ویروس را تشخیص می دهند و اینترفرون های نوع I را فعال می کنند که به سلول ها دستور می دهد با عفونت ویروسی مبارزه کنند. با این حال، اسیدهای نوکلئیک، مانند DNA و RNA، نه تنها در ویروس ها یافت می شوند، بلکه در هر سلول بدن انسان نیز وجود دارند. این بدان معنی است که سیستم ایمنی باید قادر به تشخیص اسیدهای خارجی از خود نوکلئیک باشد.

جهش های شناسایی شده UNC93B1 منجر به فعال شدن بیش از حد انتخابی TLR7، یکی از گیرنده های تنظیم شده با UNC93B1 می شود که به طور خاص RNA را تشخیص می دهد، که منجر به تشخیص اشتباه خود RNA با تولید بیش از حد کنترل نشده اینترفرون نوع I می شود. این منجر به حمله ایمنی به سلول های طبیعی می شود که سپس باعث التهاب می شود. علاوه بر این، این امر بقای سلول های B خود واکنشی را نیز تحریک می کند که آنتی بادی های خود را علیه سلول های خود بدن تولید می کنند و حمله خود ایمنی را تحریک می کنند. این یافته ها نشان می دهد که UNC93B1 فعالیت گیرنده های اسید نوکلئیک خاص مانند TLR7 را کنترل می کند و در نتیجه از خودایمنی جلوگیری می کند.

به طور قابل توجهی، افرادی که فاقد UNC93B1 عملکردی هستند، مستعد ابتلا به عفونت های ویروسی با دوره شدید هستند، مانند آنسفالیت ویروس هرپس سیمپلکس و COVID-19 شدید، که نقش اساسی UNC93B1 را برای یک سیستم ایمنی سالم برجسته می کند. یافته های این مطالعه همچنین در رابطه با توسعه درمان های هدفمند جدید برای بیماران مبتلا به اشکال رایج SLE، که اغلب نشانه هایی از فعال شدن بیش از حد مسیر TLR7 را نشان می دهند، مرتبط است. مطالعه اخیر یک ارتباط علی مستقیم بین محور UNC93B1/TLR7 بیش فعال و پاتوژنز لوپوس را نشان می دهد و نشان می دهد که مسدود کردن بیش فعال TLR7 ممکن است از نظر درمانی موثر باشد. به این ترتیب، انتظار می رود یافته های اخیر توسعه بیشتر مهارکننده های TLR7 را تسریع کند.