نتیجه تحقیقات ایمونوتراپی برای کودکان مبتلا به سرطان اولیه کبد

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، کارسینوم کبدی (HCC) و کارسینوم فیبرولاملار اشکال نادر و تهاجمی سرطان کبد هستند که معمولاً نوجوانان و بزرگسالان جوان را تحت تأثیر قرار می دهند. اگرچه برخی از داروهای ایمونوتراپی توسط سازمان غذا و دارو به عنوان درمان های خط اول برای HCC در بزرگسالان تایید شده است، کمتر در مورد اثربخشی آنها در درمان سرطان کبد کودکان شناخته شده است. اکنون، تحقیقات جدید به رهبری آلیسون اونیل، MD، مدیر مرکز تومور کبد در مرکز سرطان و اختلالات خونی کودکان بوستون، نشان می دهد که دسته ای از داروهای ایمونوتراپی که به عنوان بازدارنده های نقطه بازرسی شناخته می شوند، ممکن است برای گروه منتخبی از بیماران اطفال مبتلا به سرطان کبد یک گزینه درمانی موثر باشند. بیشتر تومورهای جامد اطفال از نظر ژنومی پیچیدگی کمتری نسبت به بزرگسالان دارند، که نشان دهنده تشخیص کمتر توسط سیستم ایمنی و احتمال کمتر پاسخ به ایمنی درمانی است. به نظر می رسد HCC اطفال یک استثنا باشد، این تومورها شباهت های کافی با HCC بزرگسالان دارند تا آنها را تبدیل به یک بیماری خوب برای مطالعه ایمونوتراپی کند. کارسینوم های کبدی کودکان بیشتر از بسیاری از بدخیمی های کودکان تقلید از بیماری بزرگسالان می کنند. بر اساس این فرض، محققان به دنبال مطالعه مفید بودن ایمونوتراپی برای درمان بیماران مبتلا به سرطان کبد هستند.

در مطالعه اخیر، شش بیمار نوجوان مبتلا به HCC اولیه پیشرفته (اعم از سرطان مرسوم HCC یا فیبررولاملار) بررسی شدند و به آنها درمان با یک مهارکننده ایست بازرسی به تنهایی یا همراه با سایر درمان های سیستمیک و مداخلات کنترل محلی را پیشنهاد کردند. مهارکننده های بازرسی داروهایی مانند پمبرولیزوماب و نیولوماب با جلوگیری از اتصال پروتئین های خاصی روی سلول های T با پروتئین های سلول های تومور، کار می کنند که به سلول های T اجازه می دهد تومور را بهتر تشخیص دهند و با بیماری مبارزه کنند. بیماران همچنین در ابتدا و در طول درمان تحت توالی ژنومی تومور قرار گرفتند تا این داده ها با پاسخ به مطالعات تصویربرداری جفت شوند. از شش بیمار، سه بیمار به مهارکننده های ایست بازرسی پاسخ دادند، دو نفر به تثبیت بیماری برای یک دوره طولانی و یک نفر به درمان پاسخ کامل دادند. بیمار اخیر سرطان فیبرولاملار متاستاتیک عود کننده داشت، وضعیتی که معمولاً غیر قابل درمان در نظر گرفته می شود.

چرا برخی از بیماران به ایمونوتراپی پاسخ دادند در حالی که برخی دیگر پاسخ ندادند؟ محققان بر این باورند که برخی عوامل بالینی و ژنومی ممکن است نقش داشته باشند. به عنوان مثال، پاسخ دهندگان تمایل به بیماری با بار کمتری داشتند که عمدتاً در ریه بود، مکانی که برای سلول های ایمنی در دسترس تر است. علاوه بر این، بیماری که پاسخ کامل را تجربه کرد، مشخصات ژنومی تومور متفاوتی با سایر بیماران داشت، با شواهدی از نفوذ ایمنی تومور قوی تر و نشانگرهای فعال سازی سلول های ایمنی. پاسخ دهندگان همچنین بیان بافتی ژن های مرتبط با اختلال عملکرد سلول T، التهاب و رشد و تهاجم سرطان را کاهش دادند. پروفایل ژنومی تومورهای کودکان ممکن است بینش های کلیدی در مورد اینکه کدام تومورها بیشتر به ایمنی درمانی پاسخ می دهند و راهنمایی می کند که کدام بیماران با این رویکرد در آینده درمان شوند، ارائه دهد.