نقش پایداری RNA در سرطان پروستات
به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، بر اساس کار جدید دانشمندان مرکز سرطان فرد هاچینسون، جهش در یک منطقه ژنتیکی که ثبات RNA را تنظیم می کند، می تواند بر نتایج سرطان پروستات و مقاومت دارویی تأثیر بگذارد. دکتر فرد هاچ، متخصص سرطان پروستات معتقد است که نکته اصلی این است که چرخه زندگی یک مولکول RNA برای سرطان پروستات مهم است. این تیم تکنیک های ابتکاری جدیدی را برای آزمایش توسعه دادند که آیا جهش های مرتبط با سرطان در ناحیه ای از RNA می تواند بر تولید پروتئین و عملکرد سلولی تأثیر بگذارد یا خیر؟
پیوند ضروری بین ژن و پروتئین
واکسن های مبتنی بر RNA برای درمان بیماری کووید-۱۹ برای اولین بار RNA پیام رسان را به صورت فراگیر معرفی کردند، مولکول های واسطه ای که سلول ها را قادر می سازند اطلاعات موجود در DNA را به پروتئین تبدیل کنند. فاکتورهای زیادی تنظیم کننده هستند که چند پروتئین پس از روشن شدن یک ژن تولید شود. نکته مهمی که باید درک کرد این است که هر یک از این مراحل یک مسیر خطی نیستند. مراحل نظارتی بسیار عجیب دیگری وجود دارد که می تواند وجود داشته باشد و هر یک از آنها می تواند پروتئین ها را خراب کند یا می تواند منجر به سرطان شود.
این مطالعه بر بخشی از RNA تمرکز می کند که اطلاعات پروتئینی را رمزگذاری نمی کند، اما در عوض به تنظیم سنتز پروتئین کمک می کند. این یکی از بخش هایی است که به عنوان یک منطقه ترجمه نشده یا UTR در هر انتهای mRNA شناخته می شود. UTR ها همچنین می توانند جهش یافته باشند که می تواند سطوح پروتئین را تغییر دهد حتی اگر پروتئین های تولید شده طبیعی باشند. رشد بیش از حد مشخصه سرطان است. مصرف بیش از حد یک پروتئین تقویت کننده رشد یا مقدار بسیار کمی از پروتئین بازدارنده رشد می تواند باعث سرطانی شدن یا ماندن سلول ها شود.
جهش ها سبب رشد و مقاومت دارویی
این مطالعه روش های خود را بر روی بیش از 14000 جهش UTR یافت شده در 185 تومور پیشرفته پروستات که گسترش یافته اعمال کرد. محققان جهش های موجود در تومورها را بررسی کردند و دیده شد که بسیاری از آنها کارایی ترجمه را تغییر داده اند. همچنین با بررسی پایداری RNA دریافتند که 150 جهش ثبات RNA را تغییر دادند. هنگامی که بیماران مبتلا به سرطان پروستات این جهش ها را در تومورهای خود داشتند، تومورها در برابر درمان های مسدودکننده هورمون سریع تر مقاوم شدند، سریع تر در بدن پخش شدند و زمان بقای کوتاه تری داشتند.
