پیر نشدن RNA در نتیجه تحقیقات دانشمندان علوم اعصاب

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، برخی از مولکول های RNA در سلول های عصبی مغز تا پایان عمر بدون تجدید ماندگاری دوام می آورند. دانشمندان علوم اعصاب اکنون به همراه محققان آلمانی، اتریش و ایالات متحده نشان داده اند که چنین است. RNAها عموماً مولکول هایی با عمر کوتاه هستند که به طور مداوم برای سازگاری با شرایط محیطی بازسازی می شوند. این گروه تحقیقاتی امیدوار است با یافته های خود که در مجله Science منتشر شده است، روند پیچیده پیری مغز را رمزگشایی کند و درک بهتری از بیماری های دژنراتیو مرتبط به دست آورد. اکثر سلول های بدن انسان به طور منظم تجدید می شوند و در نتیجه حیات خود را حفظ می کنند. با این حال، استثنائاتی وجود دارد، قلب، لوزالمعده و مغز از سلول هایی تشکیل شده اند که در تمام طول عمر تجدید نمی شوند، و در عین حال هنوز باید در حالت کارکرد کامل باقی بمانند.

نرون های پیری یک عامل خطر مهم برای بیماری های تخریب کننده عصبی مانند آلزایمر هستند. درک اساسی از فرآیند پیری و اینکه کدام اجزای کلیدی در حفظ عملکرد سلول دخیل هستند برای مفاهیم درمانی موثر بسیار مهم است. در یک مطالعه مشترک که با دانشمندان علوم اعصاب از درسدن، لاجولا (ایالات متحده) و کلوسترنوبورگ (اتریش) انجام شد، گروه کاری به رهبری تودا اکنون یک جزء کلیدی پیری مغز را شناسایی کرده است. محققان برای اولین بار توانستند نشان دهند که انواع اسید ریبونوکلئیک (RNA) که از مواد ژنتیکی محافظت می کنند، درست به اندازه خود نورون ها وجود دارند. تودا که تخصص منحصر به فردی در زمینه اپی ژنتیک و نوروبیولوژی دارد معتقد است که محققان RNA ها را با مولکول های فلورسنت علامت گذاری کرده و طول عمر آنها را در سلول های مغز موش ردیابی کردند.

علاوه بر این، محققان کشف کردند که RNA های با عمر طولانی، که آنها به اختصار LL-RNA از آن یاد می کنند، تمایل دارند در هسته سلول ها قرار بگیرند، که به کروماتین، مجموعه ای از DNA و پروتئین ها که کروموزوم ها را تشکیل می دهد، متصل هستند. این نشان می دهد که LL-RNA نقش کلیدی در تنظیم کروماتین دارد. به منظور تایید این فرضیه، تیم تحقیقاتی غلظت LL-RNA را در یک آزمایش آزمایشگاهی با مدل های سلول های بنیادی عصبی بالغ کاهش داد و در نتیجه یکپارچگی کروماتین به شدت مختل شد. محققان متقاعد شدند که LL-RNA ها نقش مهمی در تنظیم طولانی مدت پایداری ژنوم و بنابراین در حفظ مادام العمر سلول های عصبی دارند. پروژه های تحقیقاتی آینده باید بینش عمیق تری در مورد مکانیسم های بیوفیزیکی پشت حفاظت طولانی مدت LL-RNA ها ارائه دهند.