ژن های خطر مرتبط با بیماری فراموشی

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، بیماری فراموشی (AD) را می توان به FAD با شروع زودرس نادر و SAD پراکنده با شروع دیررس شایع تقسیم کرد که حافظه و عملکردهای شناختی افراد مسن را در سراسر جهان مختل می کند. در حالی که تشکیل پلاک های آمیلوئید آسیب شناسی مغز در هر دو fAD و sAD رایج است، ژنتیک fAD و sAD متمایز است، و می توان استدلال کرد که مکانیسم های پاتوژنز متمایز ممکن است درگیر باشد. بنابراین، استراتژی های درمانی مختلف باید در نظر گرفته شود. در مطالعه ای که در Neuron منتشر شد، گروه پروفسور چن یلین از مرکز تحقیقات بین رشته ای زیست شناسی و شیمی، موسسه شیمی آلی شانگهای آکادمی علوم چین، این موضوع را بررسی کردند.
محققان رابطه مکانیکی بین رایج ترین عامل خطر بیماری زای sAD، ApoE4، و عوامل ژنتیکی بیماری زای fAD را کشف کردند که مستقیماً تشکیل پلاک های آمیلوئید را افزایش می دهد و یک پیوند گمشده بین sAD رایج و fAD نادر را فراهم می کند. جهش های خاص در ژن هایی که آنزیم های پردازش پروتئین پیش ساز آمیلوئید (APP) را کد می کنند، از جمله خود APP، با تسریع در تشکیل پلاک های آمیلوئید، مستقیماً باعث ایجاد fAD می شوند. با این حال، 99٪ از sAD با شروع دیررس شایع جهش در APP ندارند. در مقابل، افرادی که دو نسخه از ApoE4، نوعی آمینواسید، را حمل می کنند، در مقایسه با افرادی که ApoE3 طبیعی دارند، ده برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به sAD با شروع دیررس قرار دارند. نوع دیگر، ApoE2، می تواند خطر ابتلا به sAD را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. تأثیر قابل توجه انواع مختلف ApoE بر توسعه sAD نیز یک معمای قدیمی در این زمینه بوده است.
مهار مستقیم و متفاوت جداسازی APP توسط ایزوفرم های مختلف ApoE توسط محققان پیدا شد و آنها نشان دادند که چگونه ایزومرهای ApoE ممکن است خطر ابتلا به sAD را تغییر دهند. ApoE2 قوی ترین فعالیت بازدارنده را بر روی APP نشان می دهد، در حالی که ApoE4 این فعالیت را از دست می دهد. این تحقیقات پیوند گمشده بین ژن های خطر fAD و sAD را فراهم می کند.