ساخت آنتی بادی های بهتر برای بیماری های خود ایمنی

به گزارش واحد ژنتیک پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، چهار مطالعه جدید به رهبری محققان دانشکده پزشکی هاروارد در بیمارستان کودکان بوستون جزئیاتی را نشان می دهد در مورد اینکه چگونه سلول های B در سیستم ایمنی آنتی بادی هایی را تولید می کنند که پس از واکسینه شدن یا قرار گرفتن در معرض عفونت به طور فزاینده ای قوی و خاص می شوند. دو مورد از این مطالعات نشان می دهند که چگونه می توان در این فرآیند معروف بلوغ میل ترکیبی را تقویت کرد تا پایه ای برای توسعه واکسن های حفاظتی گسترده تر و درمان های بیولوژیکی مبتنی بر آنتی بادی ایجاد شود و دو مطالعه دیگر راه هایی را کشف می کنند که در آن بلوغ میل ترکیبی گاهی اوقات اشتباه می شود و آنتی بادی هایی ایجاد می کند که به سلول های خود بدن حمله می کنند. این یافته ها راهبردهای جدیدی را برای درمان بیماری های خودایمنی نشان می دهد.

تقویت آنتی بادی ها برای واکسن ها و بیولوژیک ها

رویکردهای آزمایشگاهی قبلی برای ایجاد آنتی بادی های قوی تر کوتاه مدت بوده و منجر به اختلال در عملکرد سلول های B یا ایجاد آنتی بادی هایی ناکارآمد و ناپایدار شده است. محققان ویرایش ژن CRISPR را روی سلول های B در موش انجام دادند و ژن های زنجیره سبک و سنگین آنتی بادی را با همتایان انسانی خود در مکان های مناسب در امتداد کروموزوم ها جایگزین کردند. همچنین در کار جداگانه، محققان دریافتند که لیپیدی به نام Gb3 برای بلوغ سلول های B در مرکز ژرمینال و ساخت آنتی بادی های با میل ترکیبی بالا مورد نیاز است. Gb3 همچنین تنوع پاسخ های سلول B را افزایش می دهد و منجر به تولید آنتی بادی های خنثی کننده گسترده می شود. هنگامی که محققان Gb3 را به واکسن آنفولانزا اضافه کردند، واکسن در برابر گونه های مختلف آنفولانزا، ویروسی که تمایل به جهش و فرار از واکسن ها دارد، محافظت کرد. آنها پیشنهاد می کنند که Gb3 به عنوان یک کمکی برای واکسیناسیون، به طور بالقوه برای انواع عفونت های ویروسی استفاده شود. آنها همچنین در حال آزمایش Gb3 به عنوان کمکی برای واکسن های ضد سرطان هستند.

دو مطالعه دیگر بررسی کردند که چگونه سلول های B گاهی اوقات فراتر رفته و آنتی بادی هایی تولید می کنند که به بافت های خود فرد حمله می کنند. این تیم دریافتند که مجموعه خاصی از سلول های T فولیکولی می توانند ناسازگار شوند و منجر به تشکیل سلول های B شود که تحمل خود را نسبت به بافت های بدن از دست می دهند و آنتی بادی های خود واکنشی (خود حمله کننده) تولید می کنند. این یافته ها ممکن است پیامدهای درمانی برای شرایط خودایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتوئید و همچنین ایجاد آنتی بادی های خود واکنشی در افراد مبتلا به ویروس اپشتین بار یا COVID-19 داشته باشد. این مطالعه با این دانش آغاز شد که سلول های B که تحمل خود را نسبت به بافت های بدن از دست داده اند، می توانند در مناطقی از بدن به نام مراکز ژرمینال، جایی که سلول های B فعال می شوند و به اهداف خاصی تنظیم می شوند، نفوذ کنند. در افراد مبتلا به بیماری خودایمنی اولیه یا سطح پایین، سلول های B ساده، آنهایی که هنوز در معرض واکسن یا پاتوژن قرار نگرفته اند، وارد این مراکز ژرمینال می شوند و سپس سرکش نیز می شوند و طیف وسیعی از آنتی بادی های خود واکنشی را تولید می کنند. این آخرین مشاهدات به محققان امکان می دهد سینتیک چگونگی فعال شدن کلون های جدید سلول های B خودواکنشی و نحوه سرایت بیماری به اهداف بافتی جدید را بشکنند، که یک مشکل عمده در بیماری هایی مانند لوپوس است.