تست آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین
اطلاعات تکمیلی آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین:
سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یک اختلال اًتوایمیون( خود ایمنی)همراه با علائم بالینی همچون ترومبوز وریدی و شریانی، ترومبوسیتوپنی (کاهش پلاکت خون) از دست رفتن مکرر جنین می باشد. APS اولیه همچون لوپوس اریتروماتوز سیستمیک (SLE) با ظهور اًتوانتی بادی ها بر علیه فسفولیپید های با بار منفی مشخص می گردد. اگر چه اهمیت و ارتباط پاتولوژیکی آنتی فسفولیپیدها هنوز به طور کامل آشکار نشده است، شناسایی چندین اًتوآنتی بادی اختصاصی معمولاً در تشخیص افتراقی و پیگیری درمان بیماری های التهابی روماتیسمی بکار می رود. تعامل بارمثبت ددومین پنجم B2GP1 با بار منفی فسفولیپیدها منجر به تشکیل اًتوآنتی بادی های فسفولیپیدی می شود. نتایج مثبت قوی اًتوآنتی بادی های (بیشتر از U/ml ۴۰ B2GP1 ( نشان دهنده سندرم آنتی فسفولیپید (APS) است. مقادیر پایین تر حضور آنتی بادی هایB2GP1 در سرم ممکن است نشان دهنده APS باشد، اما نتایج تشخیصی نیست. تست آنتی بادیهای B2GP1 باید حداقل ۲ بار با فاصله زمانی ۱۲ هفته صورت گیرد تا به عنوان معیار تشخیصی آزمایشگاهی برای APS بکار رود.
علت انجام تست آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین:
1.بررسی اختلالات انعقادی(تشکیل مکرر لخته عروقی با علت نامشخص)
2. بررسی طولانی شدن PT
3. بررسی سندرم آنتی فسفولیپید
روش آزمایشگاهی آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین:
Enzyme- linked immunosorbent assay (ELISA), نزیم ایمونو اسی(EIA)
آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین-Beta 2 Glycoprotein 1 Antibodies, IgG, IgM:
این آزمایش یک یا چند کلاس IgM,IgG یا کمتر IgA از آنتی بادی های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 را شناسایی و اندازه گیری می کند. آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 یک پروتئین c-factro است که به فسفولیپیدها متصل می شود.فسفولیپیدها پروتئین های لیپیدی هستند که در خارجی ترین لایه سلول ها (غشای سلولی) از جمله سلول های خونی مانند پلاکت ها یافت می شوند. در سندرم آنتی فسفولیپید اتوآنتی بادی هایی تولید می شوند که فسفولیپید و عوامل کمکی (کوفاکتور) آن مانند B2GP1 را هدف قرار می دهند. اتوآنتی بادی ها توسط بدن تولید می شوند و بر علیه آن عمل می کنند. در سندرم آنتی فسفولیپید 3 نوع آنتی بادی ممکن است دیده شود. B2GP1، آنتی کاردیولیپین ACL و ضد انعقاد لوپوس (لوپوس آنتی کوآگولانت). آنتی بادی های آنتی فسفولیپید به گونه ای که به خوبی شناخته نشده در فرآیند انعقاد خون دخالت می کنند. وجود آن ها خطر ایجاد لخته های خونی (ترومبی) نابجا و نابههنگام در شریان ها و سیاهرگ ها را افزایش می دهد.آنتی بادی های آنتی فسفولیپید بیشتر در افراد مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید (که یک اختلال خود ایمنی همراه با لخته شدن خون (حوادث ترومبوتیک) است)، کاهش تعداد پلاکت ها (ترومبوسیتوپنی)، یا با عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی و سقط های مکرر، به ویژه در سه ماهه دوم و سوم دیده می شود. آنتی بادی های آنتی فسفولیپید ممکن است در گردش خون بیماران مبتلا به سایر اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک نیز شناسایی شود.
