تست ایمنوگلبولین A

اطلاعات تکمیلی درباره آزمایش ایمنوگلبولین A:

در بعضی نقص های ایمنی نظیر سندرم ویسکوت آلدریچ، آرتریت روماتوئید مزمن کبدی، عفونت های مزمن دستگاه تنفسی، عفونت های دستگاه تناسلی ادراری و سایر بیماری های روماتوئیدی افزایش IgA پلی کلونال مشاهده می گردد. در بعضی دیس گاماگلوبینمی ها افزایش IgA الیگوکلونال مشاهده می گردد. نقص های ارثی IgA در آتاکسی تلانژیکتازی مشاهده شده است. در میلیوم مولتیپل، آمیلوئیدوز سیستمیک اولیه و به ندرت در سایر بدخیمی ها نظیر لنفوم افزایش IgA منوکلونال مشاهده می شود. کاهش IgA در بعضی اختلالات ژنتیکی مشاهده می شود. کمبود ثانویه IgA در سندرم نفروتیک مشاهده شده است و همچنین کاهش IgA در بیماران مبتلا به نقص ایمنی اولیه و ثانویه دیده می شود.

علت انجام تست ایمنوگلبولین A:

تشخیص و پایش گاماپاتی های مونوکلوتال و نقص سیستم ایمنی

روش آزمایشگاهی ایمنوگلبولین A:

نفلومتری, توربیدومتری, الایزا, SRID,ایمنوالکتروفورز

Immunoglobulin A:

IgA در غشاهای مخاطی، عمدتاً در دستگاه تنفسی و گوارشی یافت می شود. همچنین در بزاق، اشک و شیر مادر یافت می شود. به نظر می رسد کمبود در آسم و آلرژی نقش دارد. محققان همچنین کمبود IgA را با مشکلات سلامت خود ایمنی مرتبط می دانند. ایمونوگلوبولین A (IgA) فراوان ترین نوع آنتی بادی در بدن است که بیشتر ایمونوگلوبولین موجود در ترشحات و مقدار قابل توجهی ایمونوگلوبولین در گردش را شامل می شود. در ترشحات، از بافت های مخاطی در برابر تهاجم میکروبی محافظت می کند و هموستاز ایمنی را با میکروبیوتا حفظ می کند. افزایش سطح IgA غیر اختصاصی است، اما می تواند در بیماری های التهابی ریوی و گوارشی، برخی از بیماری های خود ایمنی، بیماری های کبدی و اختلالات سلول های پلاسما دیده شود. مونومر IgA همانند سایر ایمونوگلوبولین ها از دو زنجیره سنگین و دو زنجیره سبک یکسان تشکیل شده است که ساختار Y شکل را تشکیل می دهند. هر زنجیره یک منطقه متغیر را از ترمینال N خود گسترش می دهد و به دنبال آن یک منطقه ثابت.