تست بیلی روبین

اطلاعات تکمیلی بیلی روبین:

پروتئین هموگلوبین در گلبول های قرمز قدیمی تجزیه می شود و باعث تشکیل بیلی روبین در بدن می شود. تجزیه گلبول های قدیمی یک فرایند طبیعی و سالم می باشد. بیلی روبین بعد از گردش در خون به کبد می رسد؛ سپس در کبد تجزیه، با صفرا ترکیب و بعد در مجرای صفرا دفع و در کیسه صفرا ذخیره می شود. درنهایت صفرا در روده کوچک ترشح می شود تا به هضم چربی کمک شود. سرانجام بیلی روبین توسط مدفوع و ادرار دفع می شود. به طور کلی، به مجموع بیلی روبین غیر مستقیم و مستقیم، Total Bilirubin گفته می شود. آزمایش بیلی روبین به معنی بررسی میزان بیلی روبین موجود در خون می باشد. زیاد بودن بیلی روبین در خون منجر به زردی پوست و سفیدی چشم شده که به عنوان زردی یا یرقان شناخته می شود.

علت انجام تست بیلی روبین:

ارزیابی عملکرد کبد

کمک به تشخیص افتراقی زردی در نوزادان

کمک به تشخیص انسداد صفراوی و آنمی همولیتیک در بالغین

ارزیابی کارایی نوردرمانی (فتوتراپی) در نوزادان

روش آزمایشگاهی بیلی روبین:

HPLC ,Diazo Reaction

بیلی روبین_Bilirubin Total:

بیلی روبین در سیستم ماکروفاژ-مونوسیت با تجزیه هموگلوبین به بیلیوردین و سپس بیلی روبین تولید می شود. بیلی روبین در پلاسما به کبد منتقل می شود و در آنجا کونژوگه شده و بیلی روبین دی گلوکورونید را تشکیل می دهد و در صفرا دفع می شود. بنابراین سطح بیلی روبین به عنوان معیاری برای عملکرد کبد و مجاری صفراوی عمل می کند. بیلی روبین تام شامل هر دو شکل کونژوگه و غیر کونژوگه (آزاد) است و اگر افزایش یابد، معمولاً نشان دهنده آسیب کبدی یا همولیز است. بیلی روبین یک رنگدانه نارنجی تیره و زرد است که محصول تجزیه آهن در خون است. در کبد کونژوگه شده و در صفرا دفع می شود. بیلی روبین از یک زنجیره باز از چهار پیرول (تتراپیرول) تشکیل شده است. در مقابل، مولکول هم یک حلقه بسته از چهار پیرول است که پورفیرین نامیده می شود.