تست زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده
اطلاعات تکمیلی درباره آزمایش زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده:
APTT یک آزمایش غربالگری جهت بررسی مسیر داخلی انعقاد و تأثیر هپارین و سایر ضد انعقادهای مشابه بر روی انعقاد خون است. ترومبوپلاستین نسبی، تنها حاوی فسفولیپید می باشد و فاقد فاکتور بافتی بر خلاف ترومبوپلاستین برای آزمایشPT میrlm; باشد. APTT زمان لخته شدن را از هنگام فعال شدن فاکتور ۱۲ تا تشکیل لخته فیبرین ارزیابی میrlm; کند. این آزمایش مسیرهای داخلی و مشترک انعقاد را بررسی میrlm; کند در حالیکه PTتمامیت مسیرهای خارجی و مشترک را ارزیابی میrlm; کند. طولانی شدن PTT یا به علت نقائص فاکتوری (به خصوص فاکتور ۸، ۹، ۱۱ و یا ۱۲) است یا به علت وجود مهارکننده rlm;هایی مثل لوپوس آنتیshy;کواگولانتrlm; ها و یا ضد انعقادهای درمانی مثل هپارین. این آزمایش بطور وسیع در غربالگری قبل از عمل جراحی و کنترل هپارین به کار میrlm; رود. از نقطه نظر آماری آزمایش APTT قبل از عمل جراحی خیلی مهمتر از PT است، چرا که دارای حساسیت بیشتر برای هموفیلی A و B (کمبود فاکتورهای ۸ و ۹) میrlm; باشد.
علت انجام تست زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده:
1. خون ریزی غیرمنتظره یا کبودی بدون دلیل در نقاط بدن
2. خون ریزی بینی
3. خون ریزی لثه
4. ایجاد لخته های خون در ورید یا شریان
5.معمولا قبل از عمل جراحی تست های PT و PTT درخواست می شود
6. برای تشکیل غیرطبیعی لخته در عروق خونی افراد و همچنین زنان با سابقه سقط جنین تست PTT به همراه لوپوس آنتی کواگولانت، آنتی کاردیولیپین و آنتی فسفولیپید درخواست می شود.
7. برای افرادی که به صورت منظم تحت درمان با هپارین هستند و به مصرف دراز مدت وارفارین روی آورده اند، برای اینکه این هردو دارو با هم همپوشانی دارند، هر دو تست PT و PTT درخواست می شود.
روش آزمایشگاهی زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده:
اندازه گیری زمان PTT به روش های دستی و دستگاهی انجام می شود. امروزه دستگاه های مدرن کوآگولامتر مختلفی برای اندازه گیری زمان PTT ساخته شده است. اساس روش های دستی و دستگاهی: نمونه پلاسما به مدت 5 دقیقه در مجاورت یک فعال کننده در دمای 37 درجه قرار می گیرد. زمان سنج همراه با اضافه کردن کلسیم کلراید (به عنوان فعال کننده ترومبوپلاستین) شروع می شود. با تشکیل اولین رشته های فیبرین زمان سنج متوقف و زمان PTT ثبت می شود.
زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده_Partial thromboplastin time:
زمان ترومبوپلاستین نسبی PTT؛ همچنین به عنوان زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال (aPTT) شناخته می شود یک آزمایش غربالگری است که به ارزیابی توانایی فرد برای تشکیل لخته های خونی کمک می کند. تعداد ثانیه هایی که طول می کشد تا یک لخته در نمونه خون پس از افزودن مواد (معرف ها) تشکیل شود را اندازه گیری می کند. PTT مقدار و عملکرد پروتئین های خاصی را در خون به نام فاکتورهای انعقادی یا لخته شدن که بخش مهمی از تشکیل لخته خون هستند، ارزیابی می کند.هنگامی که بافت(های) بدن یا دیواره رگ های خونی آسیب می بیند، خونریزی رخ می دهد و فرآیندی به نام هموستاز شروع می شود. قطعات سلولی کوچکی به نام پلاکت به آن چسبیده و سپس در محل آسیب جمع می شوند. همزمان فرآیندی به نام آبشار انعقادی آغاز می شود و فاکتورهای انعقادی در یک فرآیند گام به گام فعال می شوند. از طریق واکنش های آبشاری، رشته هایی به نام فیبرین تشکیل می شود و به شبکه ای متصل می شود که به محل آسیب می چسبد و آن را تثبیت می کند. این یک لخته خون پایدار تشکیل می دهد تا جراحات رگ های خونی را مسدود کند، از از دست دادن خون اضافی جلوگیری می کند و به نواحی آسیب دیده زمان می دهد تا بهبود یابند.هر قسمت از این فرآیند هموستاتیک باید به درستی عمل کند و به مقدار کافی برای تشکیل لخته خون طبیعی وجود داشته باشد. اگر مقدار یک یا چند عامل خیلی کم باشد، یا اگر فاکتورها نتوانند کار خود را به درستی انجام دهند، ممکن است لخته پایدار تشکیل نشود و خونریزی ادامه یابد.اکنون مشخص شده است که آزمایش های انعقادی مانند PT و PTT بر اساس آنچه به طور مصنوعی در محیط آزمایش اتفاق می افتد (در شرایط آزمایشگاهی) است و بنابراین لزوماً آنچه را که در بدن اتفاق می افتد (در داخل بدن) منعکس نمی کند. با این وجود، می توان از آنها برای ارزیابی اجزای خاصی از سیستم هموستاز استفاده کرد. تست های PTT و PT هر کدام فاکتورهای انعقادی را که بخشی از گروه های مختلف مسیرهای واکنش شیمیایی در آبشار هستند، که مسیرهای درونی، بیرونی و مشترک نامیده می شوند، ارزیابی می کنند.
- PTTبرای ارزیابی فاکتورهای انعقادی XII، XI، IX، VIII، X، V، II (پروترومبین)، و I (فیبرینوژن) و همچنین پرکال لیکرئین (PK) و کینینوژن با وزن مولکولی بالا (HK) استفاده می شود.
- تست PT فاکتورهای انعقادی VII، X، V، II و I (فیبرینوژن) را ارزیابی می کند.
